بررسی دقیق اتصال لوله ها به روش جوشکاری و مقایسه با سایر روش ها
در سیستم‌های اطفای حریق، نحوه اتصال لوله‌ها به عنوان یکی از اجزای حیاتی در نصب و بهره‌برداری، تأثیر مستقیمی بر کیفیت، دوام و کارایی سیستم دارد. دو روش پرکاربرد اتصال لوله‌ها شامل انواع جوشکاری و روش‌های غیر جوشکاری (مانند رزوه‌کاری، گروود و ساکتی) است. در این مقاله، محدودیت‌های جوشکاری و مزایای روش‌های جایگزین بررسی شده و نشان داده می‌شود که چرا استفاده از روش‌های غیر جوشکاری می‌تواند انتخابی بهتر و بهینه‌تر باشد. این مورد مطالعاتی و مقایسه برای اجرای سیستم اطفای حریق گازی در دیتاسنترها و ساختمان های در حال بهره برداری ناایمن که قصد ایمن سازی دارند صورت گرفته است.
محدودیت‌های جوشکاری در لوله‌های سیستم اطفای حریق
1. تأثیر بر ساکنین و تجهیزات در ساختمان های درحال بهره برداری یا پس از اتمام عملیات عمرانی
جوشکاری به دلیل تولید گرما، پاشش جوش و پخش دود، در محیط‌های دارای تجهیزات حساس یا ساکنین حاضر محدودیت‌های جدی ایجاد می‌کند. این روش می‌تواند به تجهیزات گران‌قیمت آسیب بزند یا سلامت افراد حاضر در ساختمان را به خطر اندازد.
2. ریسک‌های ایمنی و آسیب به سایر زیرساخت‌ها
حرارت بالای جوشکاری می‌تواند باعث آتش‌سوزی‌های غیرمنتظره در ساختمان شود، به‌ویژه در مناطقی که لوله‌کشی‌های دیگر (مانند گاز یا سایر سیستم های تاسیسات) نزدیک به محل جوشکاری هستند.
3. مصرف بالای انرژی
فرآیند جوشکاری به توان الکتریکی زیادی نیاز دارد. این موضوع در پروژه‌های که دیزل ژنراتور محدود دارند، یک چالش اساسی محسوب می‌شود. . این تجهیزات موجب افزایش هزینه‌های پروژه در دراز مدت می شوند.
4. محدودیت فضایی
جوشکاری در فضاهای کوچک مانند گوشه‌های ساختمان یا سقف‌های کاذب بسیار دشوار است. این محدودیت‌ها نه‌تنها سرعت کار را کاهش می‌دهند و دقت کار را کاهش می دهند.
5. خوردگی و رسوب داخلی
محل درز جوش در داخل لوله‌ها، نقطه‌ای برای تجمع رسوب و ایجاد خوردگی است. این مسئله می‌تواند عمر مفید سیستم را کاهش داده و عملکرد آن را تحت تأثیر قرار دهد.
6. سرعت پایین اجرای اتصالات
اتصال لوله‌ها به روش جوشکاری به زمان بیشتری نسبت به روش‌های دیگر (مانند ساکتی، اتصالات گروود و اتصالات رزوه ای) نیاز دارد. این موضوع می‌تواند منجر به تأخیر در پروژه‌های شود.
7. چالش‌های کار در ارتفاع
انجام جوشکاری در ارتفاع خطرات بیشتری دارد. امکان اشتعال در سقف کاذب و کاهش ایمنی کارکنان از جمله مشکلات این روش در چنین شرایطی است.
8. نیاز به آزمایش‌های بیشتر
برخلاف روش‌های غیر جوشکاری که تنها به تست هیدرواستاتیک نیاز دارند، جوشکاری علاوه بر آن، به تست‌های دیگری مانند رادیوگرافی (UT) و هیدروستاتیک (PT) نیازمند است. این امر زمان و هزینه بیشتری را طلب می‌کند.
9. نیاز به نیروی متخصص‌تر
جوشکاری به مهارت بالایی نیاز دارد. این امر می‌تواند در دسترسی به نیروی کار متخصص و مدیریت پروژه تأثیر منفی داشته باشد و هزینه های بیشتری را تحمیل می کند.
مزایای سایر روش های اتصالات (غیر جوشکاری)
روش‌های غیر جوشکاری مانند رزوه ای یا دنده ای، گروود و ساکتی با حذف بسیاری از مشکلات جوشکاری، گزینه‌های بهتری برای اتصال لوله‌ها در سیستم‌های اطفای حریق هستند.
1. سرعت بالای اجرا
این روش‌ها به دلیل ساده‌تر بودن فرآیند نصب، زمان اجرای پروژه را به نسبت کاهش می‌دهند.
2. ایمنی بیشتر
روش‌های غیر جوشکاری نیازی به حرارت و عملیات گرم ندارند و بنابراین ریسک آتش‌سوزی یا آسیب به تجهیزات و ساکنین را به حداقل می‌رسانند.
3. انعطاف‌پذیری بالا در فضاهای محدود
در فضاهای کوچک و دشوار، این روش‌ها کارآمدتر بوده و محدودیت‌های جوشکاری را ندارند. در واقع قابلیت مانور در این اتصالات، نسبت به روش جوشکاری بیشتر است. به طور مثال در روش گروود صرفا با صفت کردن یک پیچ اتصال کامل می شود در حالی که جهت تکمیل اتصال جوشی، جوشکار می بایست حداقل یه پاس کامل دور تا دور لوله را جوشکاری کند.
4. سازگاری با استانداردها
روش‌های مانند رزوه ای و ساکتی و در کل غیر جوشکاری معمولاً با استانداردهای بین‌المللی سازگارتر بوده و در پروژه‌های بزرگ توصیه می‌شوند. سخت گیری روش جوشکاری در استانداردها بیشتر است و جزئیات بیشتری می طلبید.
نتیجه‌گیری
چرا جایگزینی اتصال لوله ها به روش جوشکاری ضروری می باشد؟
با توجه به محدودیت‌های گسترده جوشکاری، از جمله خطرات ایمنی، هزینه‌های بالا، و نیاز به نیروی متخصص، استفاده از روش‌های جایگزین مانند رزوه ای، گروود و پرس به عنوان انتخاب بهینه در سیستم‌های اطفای حریق ضروری به نظر می‌رسد. این روش‌ها نه‌تنها هزینه و زمان اجرای پروژه را کاهش داده بلکه کیفیت و دوام سیستم را نیز تضمین می‌کنند. بنابراین، انتخاب این روش‌ها به معنای کاهش ریسک‌ها و افزایش بهره‌وری در پروژه‌های ساختمانی و صنعتی خواهد بود.
