مصالح پوشش های مقاوم در برابر آتش
مصالح و محصولات مختلفی برای محافظت از سازه ها استفاده می شوند. محفظه بتنی، مصالح بنایی و پلاستر (اندود) برای یک قرن به عنوان پوشش ضد حریق اسکلت فلزی در برابر آتش استفاده می شدند. امروزه به صورت معمول از مواد با پایه های گچی و یا سیمانی، به صورت پوشش های پاششی (Spray) و مصالح محافظت کننده (SFRM) ، پوشش‌های منبسط شونده، مصالح معدنی فیبر دار استفاده می‌شود.
نکات اجرای پوشش های مقاوم در برابر آتش سازه
- حفظ اتصال و چسبندگی پوشش مقاوم در برابر آتش به سطح زیرکار با افزایش دما
- تأمین ضخامت لازم پوشش برای جلوگیری از رسیدن دمای سازه به دمای بحرانی که در آن با شکست مواجه می‌شود.
- عدم استفاده از جزئیاتی که موجب تضعیف شدن پوشش در برابر آتش شود. به عنوان مثال اکثر پوشش اسکلت فلزی از نظر مکانیکی نمی‌توانند نماهای سنگین را مستقیماً تحمل کنند و برای نصب نما روی آنها باید از جزئیات اجرایی مناسب بهره‌گیری نمود.
- ضخامت پوشش ضد حریق سازه های فلزی به عوامل مختلفی از قبیل نوع پوشش، میزان مقاومت لازم در برابر آتش و نوع زیرکار بستگی دارد. به طور کلی پوشش نازک، که عموماً دیرسوز کننده نامیده می‌شوند، بر روی مصالح قابل سوختن نظیر چوب و برای کاهش خواص اشتعال‌پذیری یا پیشروی سطحی شعله به کار می‌روند.
- پوشش مقاوم در برابر آتش اسکلت فلزی می‌توانند حتی به شکل رنگ و در یک لایه نازک چند میکرونی استفاده شوند. پوشش ضخیم تر عمدتاً به عنوان پوشش های مقاوم در برابر آتش برای اعضای فولادی و سایر سازه‌ها استفاده می‌شوند. این کار به طور متداول با ضخامت‌هایی بین 10 تا 50 میلی‌متر به دست می‌آید.
- پوشش مقاوم در برابر آتش سازه های فلزی می‌تواند به دو صورت تماسی و یا غشایی صورت گیرد. در روش تماسی پوشش ضد حریق سازه های فلزی به صورت مستقیم بر روی سطح موردنظر پاشیده می‌شود. به عنوان مثال برای ستون فولادی، ماده ی مقاوم حریق مستقیم روی ستون اجرا شده و از شکل پروفیل تبعیت می‌کند (توجه به ایجاد چسبندگی مؤثر ضروری است). در روش غشایی تیرها و ستون‌ها به وسیله ماده مقاوم حریق دوربندی شده و کف‌ها به وسیله یک سطح در زیر آن که نقش مانع حریق را ایفاء می‌نماید، محافظت می‌گردد.
